وقۋ
بۇگىندەگى جاستارعا وقۋ مىندەت،
تەك كانا وقۋ مەنەن ونەر بىلمەك،
ونەر-بىلىم، ادالدىق، ار-نامىستى
جوياتىن ناداندىق قوي ەمسىز ىندەت.
بار قيىندى تەك قانا عىلىم جەڭبەك،
وقىسا باسكا ەلدەردەي قاتارعا ەڭبەك.
بىلىمگە ەل بوپ اڭساپ، قۇمارلانسا،
جەتىلمەك از-اق جىلدا جوعارى ورلەپ.
كورشى ەلدەر ونەرسىزدى قورلاپ كۇلمەك،
وقۋ مەن بىرلىك بولسا، كوزىنە ىلمەك.
قاراڭعى قارىنبايداي نادان بولساڭ،
بايلىعىڭا يەلىك بەرمەس كۇندەپ.
ونەرلى ەل بار مۇقتاجىن جەردەن ەمبەك.
ونەرمەن تەحنيكالى جۇمساپ ەڭبەك.
«ا، قۇداي، ءوزى بەردەن» تۇك شىقپايدى،
تالاپتانىپ، تالپىنساڭ سوندا بەرمەك.
الدىڭعى ەل مالعا ەمەس، جەرگە سەنبەك،
بار مۇقتاجى ادامنىڭ جەردەن ونبەك.
باسقاعا مالايلىققا جەككەن كۇشتى
جۇمساساق ءوزىڭ ءۇشىن شىنداپ، تەرلەپ.
ونەرگە ساي بوپ كەلسىن بىرلىك، ەرلىك،
سوندا عانا الارسىڭ سەن دە تەڭدىك.
ناداندىقتان ەكەنىن بىلمەيسىز بە،
كورىنگەنگە بولعانىڭ سەمىز جەمدىك.
ەل بولۋعا الدىمەن ءبىلىم تىرەك،
ءبىر ءسوزدى، ءبىر اۋىزدى نامىس كەرەك،
جالعىز عانا وقۋمەن تەڭەلمەيسىڭ،
التى اۋىز-ازعىن بولساڭ قويان جۇرەك.
قاجىرلى ەل جاننان ارىن ارتىق كورمەك،
ونەرگە ۇمتىلاتىن اڭساپ-شولدەپ.
قورعايدى ەلىن، جەرىن قانىمەنەن،
بولمايدى جاننان قورقىپ باسىن يمەك.
ناداندى اركىم جەيدى نانداي يلەپ،
جىرتقىش ىلگەن ۇيرەكتەي ءتىرى جۇندەپ.
وگەي بالا سەكىلدى تەسىك وكپە
جالعاندا تەڭدىك كورمەي جانى كۇيمەك.
«ەل» دەيتىن ادال باسشى ءازىر سيرەك.
كوپشىلىگى تابانسىز، قورقاق كۇيرەك.
ەلى ءۇشىن قۇربانعا شالسا رازى
كىم بار ەدى تۋ ۇستاعان ەلىن سۇيرەپ؟!
تورە كورسە جالاڭ باس شۇلعىپ، بيلەپ،
بايەك بوپ اۋليەدەي ءىزىن سۇيمەك.
ەلگە كەلسە، وتىرىك ماقتاناتىن:
«قورقايىن با، ۇلىققا ايتتىم سويدەپ».
ەل ءۇشىن ەڭبەك ەتسەڭ، حالقىڭ سۇيمەك،
«ءبىز ءۇشىن وتقا، سۋعا ءتۇسىپ ءجۇر» دەپ.
ەر ولسە دە، ەڭبەگىن ەل وشىرمەس،
نەشە مىڭ جىل وتسە دە تاريح بىلمەك.
سۇلتانماحمۇت تورايعىروۆ
